همین اول کاری یه اخطار بدم که دارم با کیبردِ بدونِ حروف فارسی تایپ میکنم
پس اگه یه اشتباه تایپی از چشمم افتاد، دیگه خودتون حدسش بزنید و به قشنگیِ خودتون ببخشید ^_^
وای اصن کامل گم شدم لابلای کلافِ سردرگمِ حرفام!!
خیلی حرف دارم واسه گفتن و تعریف کردن
حالا همه همزمان دارن هجوم میارن به ذهنم
که زودتر از بقیه خالیشون کنم روی این صفحه ی سفید
اون َم منی که یادم رفته نوشتن چجوری بود !!! :|
آخه از کجا شروع کنم ؟؟؟
اولین چیزی که باید یادآوریش کنم
اینه که نمیخوام زیاد در قید و بندِ قوانین و محدودیت ـهایی باشم
که حتی اینجا هم برای خودم تعریف کرده بودم!!
دارم سعی میکنم گاهی برخلافِ اخطارهای ذهنیم حرکت کنم
شاید کمی از وسواس ـهای عجیبم کم شه ...
و همینطور از این حس که فکر میکنم اینجا هم باید یه بلاگرِ دوس ـداشتنی باشم!!
میدونید؟ حرف زدن با روانکاو گاهی میتونه یه مواردِ واضحی که به طرزِ عجیبی پنهان و انکارشون میکردی رو
ازت بکشه بیرون و پرت کنه جلوی روت!!!
یسریاشون اونقد روشن و پررنگن که اصن باورم نمیشه تا قبل از این نمی ـدیدم و نمی ـدونستمشون !!!
خیلی طول نکشید که دکتر کشف کنه دارم ناخوداگاه تمام تلاشمو میکنم که هرجا و توی هر نقشی هستم «دوس ـداشتنی» باشم!
شاید اولش برام مهم نباشه
ولی وقتی این حس رو دریافت میکنم، به سادگی نمیتونم ازش بگذرم و از دستش بدم
پس برای نگه داشتنش خودمُ غرقِ خیلی از ممنوعیت ـها و محدودیت ـها میکنم
درصورتیکه به ظاهر باورم اینه «هرگز برای کسی زندگی نمیکنم و فقط خودم مهمم»
چقد قبولِ این واقعیت برام سخت بود ...
ولی هرچی بیشتر کنکاش کردم، برای پذیرفتنش ناچارتر شدم ...
اینکه «ارزش»ـَم در «دوست ـداشتی بودنم توسطِ دیگران» برام تعریف میشه ...
هنوز ازش خلاص نشدم ـآ !
ولی همین که ازش آگاهم، خودش یه قدم مثبته ...
با توجه به این صحبتا گمونم دیگه لازم به گفتن نباشه که دارم جلساتِ روانکاویمو ادامه میدم
از اون طرف وضعیتِ رابطه ـمون؟
هیچی ... همونطور میونِ زمین و هوا
البته نه برایِ من!
ایمان به «نخواستن» ـش هر روز داره در من قوی ـتر میشه
روز به روز ازش دور و دورتر میشم
در حدی که حالا با یادآوری هر گذشته ای که باهاش داشتم، حالم بد میشه!
گرچه توصیه ـها و نگرانی و آرزوی دیگران و اطرافیانم برای برگشتن به این زندگی نقطه ی پایانی نداره ...
ولی شنیدنشون برای من، حالا دیگه با یه حسِ جدید همراهه!!
انگار ازم میخوان با یه غریبه که هیچ سنمی باهاش ندارم
و هیچ میل و رغبت و حسی نسبت بهش تو دلم نیست، یکی بشم
یه کسی که اصلاً دیگه تعریفش برام به «شریکِ زندگی» حتی نزدیک َم نیست!!
میدونم که دیگه نه میخوام و نه میتونم توی این رایطه موندنی باشم
ولی نمیدونم چرا هیچی پیش نمیره؟!
ایندفعه پرونده یِ جدایی رُ با جدیتِ بیشتری پیگیری کردم
اما خب سرِ جلسه ـهای اجباریِ مشاوره ـش گیریم هنوز ...
یه بار دکتر نمیاد، یه بار کنسل میشه، یه بار منشیه یادش میره هماهنگ کنه...
خلاصه هِی چیزی پیش میاد و نمیذاره این پروسه تکمیل شه!
همین الان دارم ازش میپرسم جلسه ی فردا رُ باهاش هماهنگ کردن یا نه!؟
چون این جلسه رو باید تنها بره ...
میگه نه و بعد که ازش میخوام پیگیر شه
شاکی میشه و می ـتوپه بهم که عجله ی چیو داری؟!
والا من که تکلیفم با خودم روشنه ...
این خودشـه که هر روز داره بیشتر اذیت میشه و هربار یه سازی برا خودش کوک میکنه
یه روز تحملم میکنه
یه روز مهربون میشه
یه روز سردی کردن و بی ـمحلی رُ پیشه میگیره
یه روز میره تو فازِ افسردگی و سر کار نرفتن و «دیگه این دنیا به درد نمیخوره» ـها
اینجور وقتا دلم براش نمیسوزه!
نمیتونم باور کنم فیلم بازی نمیکنه!
نمیدونم ... شاید زیادی سنگدلم!
ولی برخلافِ همه که شخصیت و اخلاقشو قبول دارن
من از رو شدنِ شخصیتِ واقعیش می ـترسم!!!
یه «دیگی که برا من نجوشه، میخوام سر سگ توش بجوشه" ی ریزی توش پنهونه
که نمیدونم چقد درسته اما دارم حسش میکنم!
مثلاً یه جا تو آینه دارم خودمُ نگاه میکنم
نگاهشو روم می ـبینم ...
واکنش و جمله ی نامطمئنِ بعدش منو بیشتر از نگاهش میترسونه!!!
میگه «بینی و دندوناتُ که درست کردی خیلی خوب شدی»
بعد در حالیکه دستشُ مشت کرده و به حالتِ شوخی میاره بالا با یه صدایِ آهسته و یه لحنِ عجیبی که میخواد خنده و شوخی قاطیش کنه، ناقص لب میزنه که «یه بار با مشت بزنم همه ـشو خراب کنم»
افکارش ترسناکه!
گمون میکنه از وقتی جزئیاتِ صورتم تغییر کرده و خوشگلتر شدم (به دیدِ خودش) دیگه دلمو زده و نمیخوامش :|
منی که بخاطرِ اعتماد بنفسی که خودش ازم گرفته بود، دست به این کارا زدم!
وگرنه تا قبل از این جزوِ کسایی بودم که با اعتقادِ کامل میگفتم فقط چهره یِ طبیعی با همون جزئیاتی که خدا داده !!
میگه «از وقتی خوشگل شدی، عوض شدی»
ولی به نظرِ من این نگاه خودشه که عوض شده!
شاید از وقتی ایرادام (به قولِ خودش) کمتر شده، بیشتر منو دیده!
شاید اصن دلیلِ اینکه خواستنش بیشتر شد هم همون ظاهرم بود ...
نمیدونم ... ممکنه که دارم با بی ـرحمیِ تمام قضاوتش میکنم و تهمت میزنم!
شاید همون آدمِ مهربون با قلبِ رئوف و عاشقیه که مامانِ تیزبین و آدم ـشناسِ من بهش باور داره!
همون مهردادی که مهلا رُ انقد دوس داره، راضی به سختی کشیدنش نمیشه و پشت سرش به مامانِ مهلا میگه هوای دخترشونو داشته باشن و تنهاش نذارن و میگه که خودش هم تا زمانی که بتونه و امکانش باشه، حمایتش میکنه ...
من اما ... حق داشته باشم یا نه ... از حرفاش میترسم ...
از نیمه یِ پنهونش میترسم ...
شایدم اون نیمه هیچوقت رو نشه ...
ولی منی که نشونه ـهاشو دیدم، نمیتونم به نیمه ی خوب و مهربونش اعتماد کنم!!
بذار یه چیزی تعریف کنم که زیاد َم بی ربط به همین توهماتِ ترسناکم نیست :دی
بهمن ماه بود که با پیگیریای من، اولین جلسه رو برا مشاوره ـهای جدایی رفتیم
و خب اونجا من گفتم که این مرد رُ نمیخوام و مهندس َم عصبانی و خشمگین فقط نشسته بود و سؤالای مشاورُ تک کلمه ای جواب میداد
بعد از جلسه اومد خونه
من بیرون کار داشتم
وقتی برگشتم، هرچی کلید انداختم، درِ خونه باز نشد!
کلیدشو گذاشته بود تو قفلِ در!
هرچی زنگِ خونه رو زدم، باز نکرد!
هرچی تماس گرفتم، جواب نداد ...
من خب، بیشترِ مبنای اخلاق و افکارم نسبتاً بر خوش ـبینیه
گفتم لابد خوابه!
چون علائمِ سرماخوردگی و اینا هم داشت چند روز، فک کردم احتمالاً خوابش سنگین شده ...
رفتم تو حیاط یه دور زدم، یه 7، 8 دقیقه بعد برگشتم باز در زدم
هوا هم حسابی سرد بود! :|
بازم نه هیچ صدایی! نه هیچ جوابی!
دیگه پشتِ هم هِی در زدم، تماس گرفتم، زنگِ خونه رو زدم!
انگار نه انگار!
عاغا دیگه دیدم نزدیک به یه ساعت شده !!!
از اونطرف مامانش َم هی زنگ پشتِ زنگ به من!
مامانِ خودم َم داشت پیام میداد و نگران بود!
دیگه ترس برم داشت :|
آخه دیگه چه خوابی میتونه باشه!؟
من این همه مدت یه ریز به در بکوبم و زنگ بزنم و باز بیدار نشه!؟
گفتم یا یه بلایی سر خودش آورده
یا فشارش افتاده از هوش رفته :|
دیدم هیچ کاری از دستم برنمیاد! زنگ زدم آتش ـنشانی!!!
آقاهه که پرس و جو کرد، گفتم امروز جلسه مشاوره طلاق داشتیم، خیلی عصبانی بود، حالش َم خوب نبود! میترسم طوریش شده باشه
بنده ـهای خدا آدرس دقیق گرفتن و نیرو فرستادن و ...
2 دییقه بعد، حاج آقا لطف کردن اومدن درو باز کردن :|
خواب تشریف داشتن!
دیگه سریع زنگ زدم آتش نشانیه که نیروهاشو برگردونه
و هیچوفت نفهمیدم اون روز از سر لجبازی درُ باز نمیکرد!؟ یا واقعاً خواب بود ؟؟؟
پ.ن: نصف عمده ی حرفام مونده ... ولی از اونجایی که میخوام این پست به درجه ی ثبت برسه، همینجا تمومش می ـکنم
با آرزویِ اینکه به زودی برگردم برای یه پستِ جدید از ادامه یِ حرفام ...
تا اون ـموقع بیاید یه شرح حالی از خودتون بهم بدید، که دلم برا همه ـتون تنگ شده ^_^
ببینم در چه حالید؟ چه میکنید؟ سالِ جدیدُ چطور شروع کردید؟
عه راستی سال نوتون مبارک :دی :*****
