این مقدار از زود ظاهر شدن من اینجا! و دوباره دست به قلم شدنم؛ یعنی اوضاع وخیمه!!
اونقد که مث این مریضای اورژانسی زنگ زدم از منشی تراپیستم خواهش کردم اولین تایمی که میتونه رو برام یه جلسه بذاره! :))
عاغا من چرا یهو انقد از دستم در رفت همه چی؟؟
چرا صفر تا صدُ اینجوری پر میکنم؟؟؟
چطور انقد غیر قابل پیش بینی ام؟؟؟
همین دو تا پست قبل داشتم میگفتم برای من «نمی ـشود» ـه و فلان!
اونوقت الان حس میکنم حجم احساساتم بطرز شگفت انگیز و عجیبی، داره لبریز میشه!!!
نمی ـدونم شاید تو یه بحران عاطفی گیر کردم!
شاید اقتضای این مرحله از زندگیِ احساسیمه !!
شاید دوران نقاهتِ بعد از جدایی ـه!!
فرار از تنهاییه؟ وابستگیه؟ عادته؟
نمیدونم !! ولی هی داره بدتر و عمیق ـتر و افسارگسیخته ـتر میشه!!
نمیخوام تصمیم هیجانی بگیرم!
خیلی دارم تلاش میکنم کنترلش کنم، منطقی باشم، درست فکر کنم که دارم چیکار میکنم!
ولی چرا به یک چشم بهم زدنی تو این احوال افتادم؟؟؟
عواطفم چنان به تالاپ و تولوپ افتاده که باورم نمیشه!
این همه بی ـتابی و اشتیاق از کجا میاد؟ از زیادی تنها بودنم؟؟
چرا عین بچه ـها شدم؟؟؟
دلم میخواد مُدام پیشم باشه، ببینمش، باهاش حرف بزنم و از کنارم نره!!
یه قانون نانوشته داشتیم که چهارشنبه ـها رو با هم باشیم...
حالا این هفته من اومدم زرنگی کنم
سه شنبه رو دعوتش کردم به صرف خوردن کیک خودم پز و آش مامانم پز...
که اینجوری دو روز متوالی کنارش باشم...
اونوقت همون دیشب تو مسیر پارک گفت دیگه فردا رو نمی ـتونه بیاد و باید بره به تمریناش برسه...
همون لحظه چنان خورد تو برجکم که نتونستم تغییر حالتمو پنهان کنم!
و الان دارم یه چهارشنبه ی خیلی غمگین و دلگیر رو توی یه حس و حال دپ تجربه میکنم!!
کاملنم حق داره ها! خودم در جریانم که چقد تمریناش زیاده ...
ولی من چرا انقد حریص شدم؟؟
چرا سیر نمیشم؟!
از دست خودم کلافه ام ...
چرا وقتی یکیو دوس دارم این حجم از زیاده خواهی بر من غالب میشه؟!
همش میخوام بچسبم بهش و ازش کنده نشم!!
احساس میکنم یه باگ بزرگ دارم ...
چجوری باید این باگو درستش کنم؟ باش کنار بیام؟ یا کنترلش کنم؟
حالا ایناش به کنار!
اشتیاقم به نقطه ای رسیده که دلم میخواد بچلونمش!! :|
شانس آوردم که مقداری انسان خجالتی ای تشریف دارم...
وگرنه چنان ماچ و موچیش میکردم یا هی تو بغلم فشارش میدادم که قطعاً فرارو بر قرار ترجیح میداد! :|
قبلنم یکی دو بار به حالت خیلی خفیف چنین حسی رو داشتم!
مثلاً وقتی برام یه کادوی خفن خریده بود که هم کُلی ذوق کرده بودم، هم عاشقش شده بودم؛ دلم میخواست با یه ماچ گنده جبرانش کنم...
یا وقتی منُ برده بود تولد یکی از همکارامون و اونجا تمام تلاششو کرد کلی بهم خوش بگذره و کیف کنم و مث پروانه دورم می ـچرخید، و هی این موضوع تو چشمم بود که از تموم آدمای اونجا یه سر و گردن بالاتر و متشخص ـتره؛ آخرای مهمونی دلم میخواست طولانی بغلش کنم...
ولی حالا خیلی عمیق ـتر و حجیم ـتر و قوی ـتره این حال!!
همین دیشب که پیشم خوابیده بود، حس کردم چقد دلم میخواد وجود این آدمو!!!
دلم میخواست گم شم تو بغلش و دیگه بیرون نیام!!!
هم شوکه شده بودم از خودم! هم ترسیده بودم! هم واقعاً نمیدونستم «چرا» و «چطور» و «یعنی چی» !؟؟؟؟؟؟
و به این فک کردم که جداً آدما چطور می ـتونن وقتی یکیو عمیقاً دوس دارن، جلوی فوران احساسات و اشتیاقشون رو بگیرن!؟؟
بخدا اگه ذره ای هوس یا حسِ نامربوطی قاطیِ عواطف و افکارم باشه!!
ابداً نیست! حتی هنوزم میگم نمیدونم اگه قرار به عوض شدن حالت رابطه ـمون باشه و رابطه مسائل اونجوری رو بخواد درش داشته باشه؛ من اصن بتونم و بخوام یا نه؟؟؟
نمیدونم حالا باید با این احساسات چیکار کنم!؟
همچنان نتونستم باهاش حرف بزنم ...
یعنی یه چیزایی فهمید و نوشته ـهامو خوند...
ولی فرصت نشد یه مکالمه ی جدی و واقعی با هم داشته باشیم!
که اصن ببینم هنوز پیشنهادش سر جاش هست؟
با هم بودنمون به معنای عاطفی، چجوری میشه؟!
چه سبک رابطه ای؟ با چه قانونا و چارچوب و تعهدایی؟؟
عایا تعریفی از زمان هم باید داشته باشه؟؟
گنگ و گیجم! پر از سؤالم! شوکه ام! مات و مبهوت وایسادم دارم خودم و قلبمو نگا میکنم و اصن سر در نمیارم چی به چیه؟! داره چی میشه!؟
بعدش چی؟
دردسرا و چالش های چنین رابطه ای؟
جامعه... اجتماع... دوستا... خونواده...
مخفی ـکاری و طرد شدگی رو باید به جون بخریم؟!
از پسش برمیایم؟!
اصن چی دارم میگم من!؟؟؟؟ :|
تا کجا جلو رفتم!!! :))
تازه! خیلی وقتا به این فک میکنم که اگه فقط منو همونجوری بدون احساسات دوس داشت، چی؟!
نکنه اگه پای عواطف من بیاد وسط و بفهمه، دیگه دوسم نداشته باشه و خوشش نیاد؟؟
خب چون قاعدتاً خیلی چیزا عوض میشه...
مدل و اندازه ی محبتم، حجم اشتیاقم، توقعاتم، سطح انعطاف و حساسیتم و خیلی چیزای دیگه...
تا الان منُ جور دیگه ای دیده و شاید اصن نتونه با این دخترکِ احساساتی و دلبسته و مشتاقِ درونم ارتباط برقرار کنه !!!! :(
+ میگم امروز چقد حس بد و آشفته ای داشتم!!!
همین چند دقیقه پیش خواهرم زنگ زد با بغض و جدیت ازم پرسید: اولین مرحله ی اون «چیز» چیه و باید چیکار کنم؟؟؟
میدونم پسر کوچولوش کنارش نشسته که اسم «طلاقُ» نمیاره!!! :,(
و اینو هم میدونستم که اوضاع زندگی و رابطه ـشون به شدت تو مرحله و موقعیت بحرانیه...
