آلـیس در سـرزمینِ عجایب !!

خب خب خب !

بالاخره بعد از روزها و روزها قصدِ نوشتن داشتن و هِی باز کردنِ "ارسالِ مطلبِ جدید"، امروز دستم رسید به تایپ کردن!

نمیدونم چرا این ـهمه برام سخت شده پیدا کردنِ یه فرصتِ درست حسابی برا از دل و جون نوشتن!

دیر بیدار نمیشما!

بیخودی تو گوشی َم تایم نمیگذرونم

البته دروغ نگم دیروز رُ چرا! خیلی وقت تلف کردم با سر انداختن تو گوشی و هِی بی حال و بی حوصله ـتر شدم!

بعدم که دیگه به خودم اومدم و گفتم پا شم غذا رُ بذارم و یه دوش بگیرم و تا رسیدنِ یار بشینم پستم رُ بذارم؛ یهو یار بی ـخبر زود اومد خونه!

گمونم یه 5، 6 دقیقه ای هم پشتِ در مونده بود تا گل درآید از حموم :))

کلیدشُ میذاره برا من آخه!

چون من مالِ خودمُ کرمان تو جیبِ پالتوم جا گذاشتم :دی

امروز َم تازه مهمون داشتما!

بابایِ یار برای یه کاری باید میومدن پردیس

بعد من دیدم زشته بنده خدا بخاطرِ کارِ ما داره این همه راهُ از کرج میاد

به یار گفتم بهشون بگه بعد از کارشون بیان ناهارُ اینجا بخورن و استراحت کنن، بعد برن

این شد که صبحِ زود همراهِ یار که میرفت سرِ کار، پا شدم و شروع کردم به تر و تمیز کردنِ خونه و بعدم آشپزی

بابایِ یار که اومدن و رفتن، دیدم بهترین تایم برا نوشتنه، چون هم شام داریم، هم کارِ دیگه ای برا انجام دادن ندارم

معمولاً همیشه قبلِ نوشتنم یه سَری به پست قبلم میزنم که یادم بیاد تا کجاها بودم و چیا گفتم و چه حسی داشتم!

ایندفعه تا خوندم، خودم یهو به خودم گفتم اووووه! یعنی از قبلِ تولدِ یار دیگه ننوشتم؟!

که واسه تولدش یکم زود رسید و سوپرایزم نصفه نیمه موند؟!

البته تقریباً بیشترِ کارا رُ حاضر کرده بودم و فقط مونده بود لیوانای رو میزُ با شربت و اینا پر کنم، شمع روشن کنم و آهنگ بذارم

و خب اینا همه کارای دقیقه آخر بود که متاسفانه فرصتش نشد!

البته همونا هم کلی یار رُ ذوق ـزده کرد و خوشحال ^_^

(گفتم شاید اونا که میخونن فراموش کرده باشن بخاطرِ فاصله یِ طولانیِ بینِ پست ـها :دی برا همین دوباره بگم که یه ستِ کیفِ پول و کیفِ مدارک بود کادوش)

بدجنس با اینکه کلی تعریف کرد و گفت لازم داشتم؛ استفاده نمیکنه ازشون!

یه کیف کولیِ گنده داره که همه ـجا هِی ورمیداره همونُ با خودش میاره :/

من َم آی حرص میخورم و بدم میاد!

موقعِ کرج رفتن و خونه مامانش اینا که بماند، حتی تو بازار و موقعِ خرید این رو کولشه :/

بهش َم که اعتراض میکنم، میگه راحته، لازم نیس چیزی بگیری دستت!!

تازه گاهی حتی گیر میکنه به اینور و اونور موقعِ رد شدن از در و اینا -_-

هـعععععی روزگار!!!

چند روز پیش داشتم بهش میگفتم تو برا همسرِ آینده ـت هیچ تصوری داشتی؟ اسم انتخاب کرده بودی براش؟

یکم گنگ نگام کرد! گف نه! هیچی!! مگه تو داشتی؟

گفتم آره! یه عالمه! مثلاً اسمش امیر باشه! متولدِ 69 باشه! اردیبهشتی باشه! سفید باشه! خوشگل خوشتیپ َم باشه!

بعد هاها خندید و گفت به هیچ ـکدومش َم نرسیدی ... و خندیدیم :)

دیگه چرخِ روزگازه دیگه :|

نامرد اکثرِ اوقات همون کاریُ باهات میکنه که خوشِت نمیاد!

مثلاً همین امسال داشتم اینُ واگو میکردم که خوشم نمیاد تاریخِ تولدُ برا مراسم گرفتن جابجا کنن!

تولد اهمیتش به روزشه که خاصه!

اینکه مثلاً میندازنش آخرِ هفته که جشن بگیرن؛ اونموقع اهمیتِ جشنه از اهیمتِ تولده بیشتر شده!

بعد اونوقت صاف تولدِ خودم بخاطرِ یسری دلیل جابجا شد :| :))

قشنگ انگار خدا داشت میگفت: "هیسسس! صداتُ نشنوما! خوشم نمیاد ازت!!!" :)))

عوضش اتفاقاتِ خوبی رُ برام رقم زد ^_^

از هفته ـهایِ قبلش مامانم و خواهرم جرقه ـهای خبرِ اومدنشونُ به خونمون زده بودن برام!

بعد چون منتظرِ اوکی شدنِ مرخصیِ شوهرخواهرم بودن، من هی پیگیر میشدم، مُدام تاریخِ حرکتشونُ میپرسیدم

آخه بخاطرِ پسرِ خواهرم وسواس داشتم که فرش و روفرشی اینارُ روزِ آخر تمیز کنم

که بچه ـم جای تمیز 4دست و پا بره ^_^

یه شب خواب دیدم بی ـخبر اومدن که سوپرایزم کنن! من َم تو خواب کلی غر زدم که میخواستم اینا رُ بشورم، چرا هیچی نگفتید و فلان :))

حالا ترسیده بودم، هِی میگفتم "یهویی نیاید ـها! حتماً از قبل روزشُ بگید که آماده باشم!"

صبحِ پنجشنبه بود، 11 دی، با صدای اخطارِ دانلودِ گوشیم بیدار شدم، دیدم یار نیست!

فک کردم شاید گرمش شده و رفته تو هال خوابیده!

اون َم چون شبِ قبلش کلی غر زده بود که گرمه!!

وگرنه آخه کلاً عادت نداره جای دیگه بخوابه!

اومدم بیرون از اتاق! دیدم لباس پوشیده و داره میره!

ساعتِ 4 صبح!!!!!

پرسیدم کجا داری میری؟

گفت با دوستام قرار گذاشتیم بریم فلان ـجا!

گفتم پس چرا بهم نگفته بودی؟! مگه من تا حالا نه آوردم واسه رفتنت یا چیزی گفتم؟!

گفت نه! یهویی دیشب قرار گذاشتن!؟

گفتم کجا؟! تو خواب؟!

گفت نه، آخرِ شب یهو قرارُ اوکی کردن!

گفتم ما که تا لحظه آخر با هم بیدار بودیم! گوشیتُ سایلنت کردی بعد خوابیدیم!

یادم اومد که یهو گوشیشُ ورداشت، گفت ساعتشُ تنظیم کنم فردا زودتر برم!

دلگیر شدم و با قهر اومدم تو تخت!!

دنبالم اومد، گفت میرم برا صبونه میام خونه!

طبقِ عادتِ همیشه برا خدافظی بوسیدتم و رفت ... و من جوابِ خدافظیشُ ندادم، روم َم برنگردوندم!

همونطور چرخیده بودم سمتِ دیوار و خودمُ گوله کرده بودم زیر پتو...

اصن یه لحظه بغضم َم گرفت حتی! که مگه چی میشد اگه از قبل بهم میگفت؟! فک نکرد یهو پا شم ببینم نیس، بترسم؟؟

با چاشنیِ کلی ننه ـمن غریبم بازیِ من تو این شهر غریبم، کسیُ ندارم و این َم منُ تنها میذاره اینجوری و فلان :))

بعد یهو بغضم خودش وایساد، یه جرقه زد تو مغزم که نکنه خبرِ دیگه ایه؟ یار از این اخلاقا نداره که نگه!

دیشبش َم تا رسید میگفت خونه ـمون تمیزه؟ دستمال ورداشته بود و با وجودِ مخالفتای من، آینه ـها رُ تمیز میکرد!!

از اونور َم مامانم دیروز بهم گفت خیلی کار دارم، فک نکنم بتونم باهات تماس بگیرم!

خلاصه چندتا اتفاقُ مثِ تیکه ـهای پازل چیدم کنارِ هم و سریع زنگ زدم یار گفتم جونِ من داری با دوستات میری بیرون؟ خبر دیگه ای نیس؟ نکنه مامانم اینا اومدن؟!

گفت نه بخدا شوهرخواهرت اینا نیومدن!

یهو گفتم عه پس مامانم تنها داره میااااد؟؟

گفت نه بابا! بخدا دارم میرم فلان ـجا!

دیگه این قسمُ که خورد باور کردم، قطع کردم!

باز رفتم تو فکر! دیدم همه شواهد گواهی بر یچی دیگه ـس! الان قشنگ تایمِ رسیدنِ قطار کرمانه!

با ذوق سریع پتو رُ زدم کنار که پا شم برم به جارو کشیدن و اینا!

آخه من با وجودِ اینکه خونه رُ همیشه منظم نگه میدارم و هرچیزی سر جای خودشه، توی جارو و گردگیری تنبلم :))

یعنی خونه در نگاه اول کاملاً مرتبه، از نزدیک که نگاه کنی، رو میزا و اینا معلومه که دستمال کشیده نشده :دی

خلاصه پا شدم برم سروقتِ تمیز کردن؛ باز یهو با خودم گفتم نه یار قسم خورد! اگه خبری نباشه، بد میخوره تو ذوقم! بذار اول مطمئن شم!

این شد که رفتم سراغِ چک کردنِ واتس اپِ مامانم که کِی آنلاین بوده

مثلاً انتظار داشتم آخرین بازدیدش ساعتِ 4 اینا بوده باشه که یهو دیدم آنلاینه کلاً :))

پیام دادم و از زیر زبونش کشیدم و دیگه خوشحااااال! عینِ فرفره دوییدم به کارا رسیدم و ظرفای دیشبُ شستم

اصن تو عمرم با این سرعت ظرف نشسته بودم منِ لاک ـپشت :دی

دیگه مامانم رسید و کلی ذوق کردم ... یار َم همینطور!

یکی دو ساعتی خوابیدیم و بعد که پا شدیم، یار دل نمی ـکند که بره سرِ کار!

سه تایی صبونه خوردیم، بعد به زور رفت!!

این چند روزی که مامانم اینجا بود، من همش نگرانش بودم که اینجا مث قفسه براش!

آخه همه که مثِ من با این ـهمه تنهایی و خونه ـنشینی سازگار نمیشن!

بعد خب مامان من َم مثِ اکثرِ مامانا هرجا که میره دوس داره زود برگرده خونه یِ خودش و آرامششُ اونجا پیدا میکنه

یا هیچ ـجا مثِ تو اتاقِ خودش خوابش نمی ـبره!

این بود که با وجودِ تمام شوقم از اومدنش، ناراحتِ اینم بودم که انگار اسیر شده اینجا!

از ترسِ کرونا َم هیچ ـجا نرفتیم!

فقط یه شب با یار رفتیم یه دوری زدیم و دو سه ـتا خرید برا فسقلیِ خواهرم کردیم که مامانم داشت از ندیدنش دق میکرد دیگه! ولی به رو نمیاورد!

یه روز َم دوتایی مادر دختری رفتیم پارک کنارِ خونه ـمون قدم زدیم...

خواهرم اینا َم قرار بود بیان، ولی بخاطرِ حالِ پسرش که فک میکرد سرما خورده، اومدنشون دو روز افتاد عقب ـتر

و خب پسرش َم خدارُشکر سرما نخورده بود و حساسیت بود!

حالا اینکه میگم تولدم مجبوری جابجا شد برا همین اتفاقا بود ...

کلاً مامانم اینا برا تولدم میومدن

مامانم زودتر راه افتاده بود که روز تولدم پیشم باشه، خواهرم اینا َم روز بعدش باید می ـرسیدن

دیگه من دیدم گناه داره این همه راه دارن میان، یه روز صبر کنم دورِ هم کیک بخوریم و کادو باز کنیم

که بعد نشد و نیومدن و قشنگ 3، 4 روز جابجا شد تولدم :| :))

ولی خب خوش گذشت ... حالا بماند کیکی که همیشه درست میکنم و قشنگ و کامل از قالبش درمیاد، اون روز له و لورده شد و تیکه تیکه :دی

دیگه یار میگفت میخوای برم یه کیک بخرم؟ خودم گفتم نه بابا بی ـخیال! خوبه همین!

خواهرم اینا صبحش رسیده بودن

فسقلیش چنان ذوق کرده بود که تا چند ساعت نمی ـخوابید ^_^ هی دور و ورُ نگا میکرد!

امروز که داشتم خونه رُ تمیز میکردم، اردکِ کوچولوشُ زیرِ کابینت دیدم که جا مونده!

اصن دلم ضعف رفت برا اینجا بودنشون و حسااابی دلتنگ شدم ...

خیلی روزای خوبی بود!

گرچه اصن هیچ ـجا نرفتیم جز یه جاده لواسون، تازه اون َم از ماشین پیاده نشدیم بخاطرِ حساسیتِ فسقلیِ خاله!

ولی همین خونه بودنا و دور هم غذا خوردنا، با هم بودنا، فیلم دیدنا، چراغُ خاموش کردنا و هله هوله خوردنا؛ خیلی مزه داد ...

روزی که بلیط داشتن از صبحش مشغولِ جمع کردن بودن و من َم بخاطرِ سرعتِ لاک ـپشتیم که قبلاً ذکر کردم :دی مشغولِ غذا آماده کردن که یه وقت دیر نشه!

یار َم زود از سرِ کار اومد که یکم با هم باشیم بعد خدافظی کنیم

تازه دعوا داشتیم سر اینکه پسرِ خواهرمُ بغل کنیم :))

هی یا من نمیدادمش دستِ یار، یا یار نمیدادش من!

خلاصه که راه افتادیم

اما ...

به محضِ اینکه یار زد رو نقشه و ساعتُ گفت! من دلم ریخت!

مسیرِ 25، 30 دقیقه ای رُ گفت 70 و نمیدونم چند دقیقه :|

یعنی تازه ما کلی زود از نظرِ خودمون راه افتاده بودیم!

ولی دیگه فکرشُ هم نمیکردیم این ـهمه طول بکشه!

قشنگ تا تایمِ حرکتِ قطار 70 و خورده ای دقیقه مونده بود

خواهرم ازم پرسید میرسیم؟ صراحتاً گفتم نه! :|

بعد بلند گفتم آخجون بچه ـها نمیرسید! چند روز دیگه با همیم ^____^

مامانم اولش باور نمیکرد، میخندید

بعد ترافیک شروع شد و یهو جی پی اس همه برنامه ـها َم از کار افتاد!

یار هی میزد کنار تو گوشیش نگا کنه، یه پلیسه َم افتاده بود پشت سرمون، هی آژیر میزد: حرکت کنید!!!

یار سریع رفت یه جای خلوت ـتر ولی باز جای بدی پارک کرد و رفت تو گوشیش ببینه میشه کاریش کرد یا نه؟

که باز همون پلیسه اومد گفت آقا اینجا واینسا! کجا میخوای بری، جی پی اس کار نمیکنه!

بنده ـخدا بهمون یه آدرس داد و یار راه افتاد!

دیگه مامانم استرس گرفت و افتاد به آیت الکرسی و اینا خوندن :دی

من َم خوشحال! میخندیدم! میگفتم بابا برگردیم خونه! به قطار که نمیرسیم! لااقل به ساعت 9 نخوریم که جریمه شیم!

دامادمون میگفت نه تا ساعتِ حرکتِ قطار بریم، من زنگ میزنم اگه حرکت کرده بود، برمیگردیم!

یعنی فک کنم 7، 8 بار زنگ زد راه آهن که قطارِ شماره فلانِ کرمان چیکار میکنه؟ کجاس؟ رفت؟ :))

از استرس افتاده بودیم به خنده و شوخی :دی

آخرم نرسیدن و برگشتیم!!

از ساعتِ 6 تا 9 فقط تو خیابون بودیم، دنبالِ رسیدن به قطار و بعدم برگشتن! :))

حالا من خوشحال بودم فقط میگفتم حیفِ اون همه وقتی که برا چمدون بستن و اینا گذاشتیم!

ما که قرار بود دو سه روز بعدش بریم کرمان، از اول صبر میکردیم با هم بریم!

مامانم کلاً اصرار داشت زود برگرده، ولی اتفاقات همش برعکسشُ رقم زد!!

مثلاً میخواست 3، 4 روزه بیاد و برگرده ... ولی گمونم شد 2 هفته که خونه ـمون بود

خواهرم اینا هم با اون چند روزِ بعد از جا موندنشون، شد 6 روز :دی

حالا هی هم ما از اونا عذرخواهی میکردیم که بلیطاشون سوخت، هی اونا از ما که مزاحمتونیم و فلان :دی

دیگه 3روز بعدش 5 ـتایی با ماشین رفتیم کرمان :))

آی کیف داد و آی پاهامون خواب رفت!

مخصوصاً خواهرم که نی ـنیشُ رو پاش می ـخوابوند

سرد َم بود به شدت! وَ بخاریِ ماشین خراب :|

بیچاره آقایون هی پیاده میشدن یچی می ـبستن جلو ماشین، بلکه کمتر باد سرد بیاد داخل!

ولی بازم خوش گذشت!

کرمان َم که باز خیلی کوتاه شد موندنمون!

انگار فقط یه روز رُ درست و حسابی کرمان بودیم

که همون یه روز َم به دورهمی و شب ـزنده داری و مافیا بازی گذشت ^_^

دوس دارم خونواده ـمُ !

سخته برام از خونواده یِ پرانرژی و اهلِ بازی و دورهمیِ خودم دل کندن و اینجا با در و دیوار موندن!

خونواده ی یار مثِ این آدم بزرگان!

که اگه برن خونه یِ همدیگه َم نهایت یه وعده یِ غذایی میخورن، صاف میشینن رو مبلا و بعدم زود تشکر میکنن و برمیگردن خونه ـهاشون!! :/

ولی ما مثلاً اینبار که رفتیم کرمان، خونه داییم دعوت بودیم، بخاطرِ محدودیتِ ساعتِ 9 تا 4، موندیم که 4 بریم خونه :)))

بعد همونجا خوابیدیم و 3 وعده خونه ـشون بودیم قشنگ :دی

خب خیلی خوش گذشت و کیف کردیم و خاطره ساختیم!

کلاً پیش میاد که بازی بهمون مزه بده و خونه ـهایِ هم بمونیم و تا دیروقت بازی کنیم!

ولی اینجا ...

بعد داشتم فک میکردم توی این وضعیت، تهران اومدن برام سخت ـتر هم شد!!

اینجا هر دلخوشی ای که میتونستم داشته باشم، الان بخاطرِ کرونا تعطیله!

و من َم خب واقعاً دارم رو به زوالِ تنهایی و گوشه ـگیری میرم دیگه!

همش گوشه یِ یه قفسم و انگار عادت کردم بهش

اما دلم تنگ میشه برا انرژی و شور و حالی که تو کرمان دارم!

حالا اگه کرونا نبود اینجا حالم خیلی بهتر بود!

قطعاً یه عالمه مهمونی و دعوت در انتظارم بود بعد از عروسی!

برو بیاها، دور همیا؛ همه بخاطرِ کرونا منتفی اَن!

سینما، شهربازی، رستورانی، گشت و گذاری، خریدی، بیرون از شهری ... هیچی!

هیچی رُ نمیشه انجام داد! چرا؟ چون کروناس!

اگه نبود خودم لااقل یه باشگاه میرفتم، یا تو یه آرایشگاهی جایی سرگرم میشدم و 4تا آدم میدیدم!

کلاسِ گیتار و آواز میرفتم!

البته اون که خب شرایطِ اقتصادی هم مانعشه :دی نه فقط کرونا!

چرا این بلا سرمون اومد؟؟

نه آدمای زیاده ـخواهی هستیم، نه چشممون دنبالِ درازتر از گلیمِ خودمونه!

ولی دیگه به ساده ـترین خواسته ـهامون َم دستمون نمیرسه!

آخه مثلاً اینا چیه که حسرتش باید به دلِ آدم بمونه؟!

دلم برا یار میسوزه خب!

برا خودم هم ...

از صبح که بیدار میشم تنهام ... تا 7، 8، یا گاهی 9 ِ شب!

یعنی یار این همه تایمِ کاری پر میکنه!

تهش اگه حقوقش به خورد و خوراکِ ناچیزِ خودمون دوتا قد بده!

تازه اون َم با یکی دو تا قسطُ پیچوندن و ندادن!

چندان کم َم نیست حقوقمون!

البته چرا! به نسبتِ مخارجِ الان و خطِ فقرِ جدید، کمه!

ولی اونایی که همین َم ندارن چی میشن آخه؟؟؟

چقد دردناکه زندگی تو این مملکت!

تازه یار از اون دسته آدماس که دست و پا چلفتی َم نیست و نمیذاره که درجا بزنه!

هی اینور اونور زور میزنه که خودشُ بکشه بالا ...

ولی به لطفِ این همه اخبار و اتفاقای خوب :) سرِ همون جایی هستیم، که بودیم ... فقط تونستیم پایین ـتر نریم!

الان َم که یه مدته تو فکرِ شغلِ دوم و یه منبع درآمدِ دیگه ـس!

ولی خب بدیش اینه که بسته به من ـه :|

من َم زیاد همراه و همدل نیستم ...

هی میگه تو انگیزه نمیدی و همکاری نمیکنی!

اصن برعکسِ منه!

من اگه بخوام یکاری بکنم یا یه تصمیمی بگیرم، خودم هستم و خودم

و تنهایی تا تهش میرم و به انگیزه و تشویقِ کسی کار ندارم

ولی یار فقط از من حرکت میخواد :|

من َم بهش میگم خب تو مثِ اون استاد دانشگاهایی که رو اعصابم بودن و تکلیفُ مشخص نمیکردن! آخه تو بگو چی میخوای ازم و تصمیمت چیه؟ تا بدونم برات چیکار کنم و از کجا شروع کنم؟ :دی

خلاصه که درگیریم با هم و با این زندگی!

چرا باید اینطوری باشه آخه؟

بی انصافیه به نظرم!!

دیروز داشتم فک میکردم الان نسلِ سوخته ما نیستیم؟

مایی که عشق و دوتاییامون َم پر از محدودیت و نشدن شد!

ولی دیدم اگه بخوایم منصفانه حساب کنیم، هر نسلی یه سوختگیایی رو تنش جا مونده ...

شاید از همونایی شروع شه که یهو تو مملکتشون ورق برگشت و همه چی براشون عوض شد!

همه رفاه و امکاناتشون به محدودیت تبدیل شد!

بعد نوبت رسید به اونا که با بمبارون و جنگ، امنیت و عشقشونُ از دست دادن ...

بعدش ما اومدیم!

شاید فقط بچگیمونُ خوشبخت زندگی کردیم!

چون بعد از ما بچه ـها دیگه امنیت و دوستی تو کوچه ـها نداشتن و بازیاشون محدود شد به کامپیوتر و موندن توی 4دیواری ـها!

حالا هم اونایی که اصن نمیدونن پارک چیه؟ بچگی کردن چیه؟ زندگی بدونِ ماسک و الکل واقعیه!

الان پسرِ خواهرِ من یه گربه ندیده بسکه وسواس داشتن و از خونه و ماشین بیرون نبردنش -_-

یه وقتایی مثِ بچه ـها یهو بی ـهوا از یار می ـپرسم: کرونا کِی تموم میشه؟

و دلم میخواد بهم یه تایمی رُ بگه که بهش دل خوش کنم!

انگار که اون بلده و میدونه!

چند روز پیش یکی از فامیلا قاطیِ حرفایِ اقتصادی و سیاسی داشت میگفت: اینجوری نمی ـمونه، مطمئن باش!!!

تو دلم گفتم «کاشکی» کاش تموم شه این همه تورم و درد و گرونی!

خیلی حرف زدم باز!!

انقد حرف داشتم، دلم میخواست چند تا پست بذارم و تیکه تیکه صحبتامُ تقسیم کنم به نسبتِ موضوع

بعد دیدم این کار بیشتر اهمیتش و تاثیرش برا راحت ـتر کامنت گذاشتنه

و حساب کردم من که کامنتی َم تقریباً نمی ـگیرم، پس ولش کن :دی

ولی خوبه دیگه! دیر میام و کم میام؛ ولی مفصل میام :دی